Jest to dziwoląg niepodobny do niczego innego. Zasady - świetnie napisane - mają ledwie 16 stron, a gra uchodzi za trudną. Trudność nie polega jednak na obłożeniu graczy chromem oraz wyjątkami do wszystkiego, a raczej wymaganiu skupienia oraz przeprowadzania na bieżąco drobnych rachunków w zakresie 0-100. Brak możliwości konsultacji zasad z bardziej ogranymi przeciwnikami sprawia też, że każdy musi je znać. Gra wymaga od graczy dobrej optymalizacji oraz planowania do przodu. Ja mam z tym na tyle problemy, że zapisuje sobie w brudnopisie jaki żeton miał co robić, żebym nie zapomniał o zaplanowanej trasie statków wydobywczych, albo frachtowców, albo o skupieniu floty w konkretnym miejscu, albo zoptymalizowaniu eksploracji. To wcale nie pomaga pamięci, że połowa żetonów jest wywrócona na rewersy.
Proste zasady skłaniają tu do kombinowania i zabawy mechaniką, próbowania różnych strategii. Autorzy zdecydowali się na kilka rozwiązań, które są jak najbardziej na plus: granie żetonami na rewersach, przez co gracze nie widzą bojowych jednostek przeciwników, schowaniu ekonomii oraz rozwoju technologicznego na kartach, których przeciwnicy nie widzą, otwarcia całego drzewka rozwoju bez żadnych zależności pomiędzy nimi. Oczywiście coś za coś: na planszy pojawia się sporo żetonów, bo trzeba w niejawny sposób oznaczyć ilość jednostek bojowych każdego typu, a karta rozwoju ekonomicznego i technologicznego staje się zabazgranym świstkiem papieru. Można ułatwić sobie życie grupując swoje wojska we flotach i ustawiając na planszy jedynie jakieś żetony pomocnicze, albo licząc w brudnopisie przed bazgraniem po swoich tabelkach, ale mimo wszystko trochę tego jest. Plansza jest spora, żetonów niemało i gracze muszą się zaopatrzyć w podkładki ze spinaczem, żeby nie ujawniać swoich kart rozwoju przeciwnikom, więc na stole zaskakująco dużo się dzieje.
Z prostoty zasad niewiele zostaje z dodatkami, gdzie wchodzi chociażby doświadczenie załogi jednostek bojowych, przez co każdy żeton nabiera unikalnego charakteru, ale dochodzi też więcej księgowości. Niektórzy bardzo lubią te smaczki, ja zostanie na prostej i eleganckiej mechanice z podstawki. I ciekawostka: podobnie do Combat Commandera, dodatki nie są w zasadzie dodatkami, tylko grą podzieloną na kilka pudełek, bo wydawca szukał produktów przystępnych i prostych, a nie 9/10 skali trudności na dzień dobry. Obydwu grom wyszło to na dobre i zapas powietrza to ostatnie określenie, jakie przychodzi mi na myśl po otwarciu pudeł podstawowych.
Zdjęcia przedstawiają stan rozgrywki w turze ataku pierwszej Maszyny Zniszczenia w partii jednoosobowej. Gra ma dwa warianty jednoosobowe: sztucznego przeciwnika, którego poczynaniami kieruje tabelka, oraz przedstawiony poniżej atak trzech Maszyn Zniszczenia w kolejnych turach, na które trzeba się przygotować.
